W wielu rozmaitych – co ważne opracowywanych przez oddzielne, niezależne od siebie pracownie sondażowe – badaniach już od lat udowodniony jest – niech nam będzie wolno użyć tego brzydkiego neologizmu – „oglądalnościowy” (co znaczy tu: zgromadzenie licznej, nawet bardzo licznej widowni) sukces programu Magdy Gessler pod tytułem „Kuchenne rewolucje”.
I w sumie nie ma w tym nic dziwnego, że program, jego formuła, znajduje grono licznych naśladowców; wszak nie od wczoraj wiadomo, że sukces przyciąga, kusi, sprawia, że pragnie się go powielić, tym razem już na swoje konto.
Jednym z programów, które starają się formułę „Kuchennych rewolucji” przełożyć na nieco inny grunt, i, co nie pozostaje chyba bez znaczenia, w dodatku w ramach tego samego konsorcjum medialnego, jest projekt „Afera fryzjera”. Poza wieloma podobieństwami różnica zasadnicza polega na tym, że tu znany fryzjer-stylista stara się przeprowadzić tak zwane rewolucje w podupadających, albo liczących po prostu na więcej, i zwracających się doń o wsparcie zakładach, jak to się kiedyś mówiło, fryzjerskich, dziś powiemy raczej: we fryzjerskich salonach.
Siłą rzeczy owe „fryzjerskie rewolucje”, przynajmniej w zestawieniu z ich kuchennym, paradygmatycznym odpowiednikiem, to program zasadniczo dość niszowy: siłą rzeczy dlatego, że historia telewizji mało zna przypadków, by kopia na dłuższą metę prześcignęła oryginał. Co prawda producenci rozmaitych preparatów fryzjerskich, czy biorąc temat nieco szerzej, produktów kosmetycznych, jak chociażby, na przykład, naturalne szampony tudzież szampony bez sls, które są w programie lokowane, nie narzekają głośno, publicznie, to daleko im jednak do stawek, jakie oferują ich odpowiednicy (producenci przypraw czy innego rodzaju kuchennych ingrediencji) w „Kuchennych rewolucjach”, a tym samym daleko do tego zadowolenia tych ostatnich.
Wynika więc niezbicie, że powiedzenie, jakoby uczeń prześcignął mistrza w przypadku telewizyjnego poletka, przynajmniej na razie, nie do końca znajduje zastosowanie.
